Kwetsbare jeugd

Gemiddelde leestijd: 5 minuten.

💜 Een Persoonlijk Verhaal: Onzichtbare Strijd en Doorzettingsvermogen

Dit is een verhaal wat ik met spanning deel, omdat ik mij hier kwetsbaar en open opstel. Toch vind ik het belangrijk om dit te delen in het kader van mijn doel met Purpose31: het creëren van bewustwording. Ik hoop hiermee te laten zien wat soms de woorden of daden van anderen met iemand kunnen doen in het leven. Iedereen heeft zijn eigen strijd, en ik hoop dat we allemaal proberen om altijd aardig voor elkaar te blijven.

Ik wil nog even benadrukken; ik heb (ondanks alles) verder wel gewoon een prima en fijne jeugd gehad! En met o.a. de hulp van mijn moeder (mijn steun en toeverlaat, die er altijd voor mij is) ben ik gekomen waar ik nu sta!

De Vroege Jaren: Basisschool en Onverklaarbare Verschillen

Als jong meisje was ik vrolijk en enthousiast, maar tegelijk ook verlegen. Ik liep met de menigte mee en deed wat er van me verwacht werd. Ik had vroeger altijd een paar vrienden met wie ik veel omging, met wie ik kon lachen, gieren, brullen en veel leuke dingen kon doen! Daar voelde ik me vaak wel op mijn gemak.

Naarmate ik ouder werd, merkten ik én de naasten om mij heen dat ik niet helemaal mee kon komen. Dit was al zo op de basisschool. Het is ironisch, want rond mijn vijfde had ik nog een (laatste) algeheel psychomotorisch onderzoek vanuit de neonatologie, een onderzoek wat "perfect" uit de bus kwam. 'Gefeliciteerd, je kind functioneerde zoals behoren, en elk ander kind, dus er was niks aan de hand.' Op dat moment zat ik zelfs aan de hoge kant in mijn ontwikkelingscurve, omdat ik op bepaalde onderdelen voorliep op leeftijdsgenoten.

Dat wetende, heeft mijn moeder verder nooit iets gezocht achter de problemen die later wel naar boven kwamen. Ze dacht: dat zal er wel bij horen en 'normaal' zijn. Een beetje extra erachteraan zitten en laten doorzetten. Ze wist niet dat er wel degelijk aanwijzingen waren, maar niemand vertelde ons erover. Wij wisten dus niet beter, en in die tijd (tussen 1994-2006) was internet nog totaal niet wat het nu is.

Fysieke en Sociale Beperkingen

Ik was overal altijd de kleinste of een van de langzaamste.

• Spelletjes zoals tikkertje, lummeltje, enzovoort, deed ik nooit graag mee (behalve als ik mee mocht doen voor ‘spek en bonen’ 😉).

• Bij de gymles, wanneer we groepjes moesten maken voor bijvoorbeeld trefbal, of voor slagbal buiten op het grote veld – wat op onze basisschool door iedereen als een van de leukere dingen werd ervaren (naar mijn idee!) – werd ik meestal als laatste gekozen. Want ja... langzaam, kon niet goed richten, slaan of gooien. Er was bij elk spel wel iets lichamelijks wat ik niet goed kon. (Ik kon bijvoorbeeld ook pas op mijn zevende zonder zijwieltjes fietsen 🤭, iets met evenwicht en motoriek.)

Ik was vroeger ook vaak ziek, vooral in mijn basisschoolperiode. Vaak verkouden, snotteren, hoesten, griep... onderhand elke twee maanden wel en dat duurde dan soms dik twee weken. Het weer hoefde maar te veranderen, of er hoefde maar iets te heersen of ik was ziek. Dat heb ik nog steeds wel, maar lang niet meer zo erg als vroeger!

De Middelbare School: De Druk Neemt Toe

Maar naarmate ik ouder werd, veranderde dat ook niet. Ik merkte steeds meer dat ik niet mee kon komen zoals bijna alle anderen dat wel konden! Uit frustratie heb ik toen al eens tegen mijn moeder geroepen of gezegd:

“Ik ben anders, maar wát weet ik ook niet... ik heb iets wat nog niet bestaat of waar nog geen naam voor is...”

Want niks ging zoals het moest of zoals ik wou dat het ging (naar mijn idee).

Anderen, en dan met name volwassenen, zeiden dan vaak: “Komt nog wel goed... Groei je nog wel overheen, wacht maar tot je dadelijk volwassen bent...” (Waarschijnlijk dachten ze dat ik nog een extra schop onder de kont nodig had – wat vaak ook als grapje werd gebruikt voor mijn lengte: "Jij hebt zeker nooit genoeg schoppen onder de kont gehad of wel?!)" Nou... niets was minder waar! Op de basisschool maakte ik me nog nergens echt druk om, en met wat extra hulp van mijn moeder ging het allemaal wel zo zijn gangetje, maar de problemen waren er al wel.

De Executieve Functies in Overbelasting

Dan word je ouder. Dan komt de druk van je sociale leven erbij: vriendschappen maken en onderhouden, erbij willen horen op school, je ouders die zich ook nog gaan bemoeien met je schoolwerk, leven en keuzes. Dan moest je ook nog een baantje zoeken om wat zakgeld te verdienen. Je moest veel meer zelf gaan doen:

• Je boekentas klaarleggen voor de volgende dag

• Je rooster bijhouden

• Kijken of je uitval had, of de les gewijzigd was

• Welk lokaal zaten we ook alweer? Welk boek moest ik meenemen? Huiswerk...

• Oh ja, dat moest ik ook nog maken. Oh shit, wanneer moest dat af zijn? Verslag... morgen! OH NEE, STRESS!

Ik was toen al heel slecht in plannen en organiseren. Het is dat ik een lieve moeder heb die mij vaak soms wel tien keer op een dag herinnerde aan veel dingen: “Kijk in je agenda, leg je tas klaar, kijk op je rooster...” waardoor het nog te overzien was. Maar ondertussen had je hier allemaal helemaal geen zin in en was je alleen maar bezig met je sociale status. Want vrienden maken en onderhouden en erbij willen horen was op de middelbare school nog belangrijker geworden dan op de basisschool. Vooral ook ‘nieuwe’ vrienden maken. En dan had je geen zin om ook nog vijf keer door je moeder achter de broek aangezeten te worden over wat je allemaal nog wel niet moest doen. Ik was vaak wel braaf genoeg om te doen wat me verteld werd (soms ook met een hoop gedoe, gepuf en geklaag). Maar ik deed het dan vaak wel.

Het Keerpunt: Angst, Stress en Onbegrip

Ik was nogal ‘pest’ gevoelig. Het is niet dat ik echt intens gepest ben, maar er werden wel degelijk pogingen gedaan. Dat liet ik op school vaak niet zo merken, maar was ik thuis wel helemaal overstuur en uit mijn doen. Hierdoor wilde ik ook vaak weer niet terug naar school, en werd ik vaak (onbewust) echt lichamelijk ziek van de spanning om terug te gaan. Dit was op de middelbare school al aanwezig, maar werd helaas pas erger vanaf mijn zeventiende. (Hevige angst- en paniekaanvallen, waar ik tot mijn zesentwintigste last van heb gehad en ook tien jaar therapie voor heb gehad!)

Op dit punt in je leven wordt er zo veel meer van je gevraagd: de druk van de maatschappij om mee te doen, naar school gaan (opleidingen volgen), werken, sociaal contact onderhouden, naar feestjes gaan. En dan wordt er vanuit thuis en de mensen om je heen ook meer van je verwacht. Toen begon bij mij het tij te keren, om het zo maar te zeggen. En was niet alles meer zo rozenkleur en maneschijn.

Dit begon al na de basisschool, maar werd nu nog iets zwaarder. Ik had al veel moeite om de hele dag op school door te brengen, helemaal als we een dag hadden van 8/9 tot 4/5. Dan leek het wel of de dag voorbij kroop, en ik zou het liefst gewoon eerder naar huis gaan, want ik had de concentratie dan vaak ook niet meer om alles in me op te nemen. Ik viel vaak al in slaap op de bank en was heel moe.

Maar omdat je toen vijftien-zestien jaar was, moest er vanuit thuis uit ook gewerkt worden. Ik deed dat toen één avond in de week. Maar dat was eigenlijk al niet te doen voor mijn gevoel. Dat was ook genoeg. Meer? Alsjeblieft niet, want dan zou ik het niet meer trekken om normaal te functioneren. Maar ja, niemand wist nog hoe en wat, dus je ging maar door en je deed je ding en wat er van je verwacht werd. Vaak ziek melden. Het is dat mijn moeder zo vastberaden was dat ik moest gaan werken of naar school moest, dat ze me vaak bracht en haalde. Anders ging ik niet, of stelde ik zo erg uit dat ik te laat zou komen, en dat gaf me dan ook weer heel veel stress.

Ik trok het soms niet meer, en dan ook nog in het weekend of ’s avonds sociaal moeten doen met vrienden... Nou ja, dat deed ik wel, want dat was iets wat ik leuk vond en waar ik bijna voor leefde in die tijd. Ik was het liefst zo veel mogelijk met anderen, zodat ik sociaal kon zijn. Daar haalde ik een beetje mijn energie uit: feestjes, mensen, gek doen. Maar ook toen begonnen dus die angst- en paniekaanvallen. En de mensen die dit met mij mee hebben gemaakt, weten waar ik over praat. Dat ik met zo veel tegenwerking, angst en stress (en ook veel overhalen door anderen) toch ging. De ene keer ging het goed, de andere keer niet.

Daarmee begon ook mijn persoonlijke pijn: veel sorry moeten zeggen, veel verwijten krijgen, excuses maken en bewijsdrang om te laten zien dat ik het wel kon of wel wou. (Eigenlijk veel doorzettingsvermogen.)

Er is in mijn leven zo vaak gezegd:

• ‘je wilt gewoon niet’

• ‘je doet geen moeite’

• ‘je toont geen interesse’

• ‘je bent gewoon lui’

• ‘je probeert het niet eens’

enzovoort.

Maar dat verhaal wil ik delen in een ander bericht. Ik denk dat veel mensen zich wel zullen herkennen in dat verhaal, en vooral de mensen die zelf dagelijks te maken hebben met onzichtbare of zelfs ongediagnosticeerde beperkingen omdat ze niet serieus genomen worden of wat dan ook.

Bedankt voor het lezen!

Samen kunnen we het bewustzijn vergroten.