Persoonlijke pijn en strijd

Gemiddelde leestijd: 6 minuten.

💔 Mijn Persoonlijke Pijn en Strijd

(Het Vervolgverhaal op Kwetsbare Jeugd)

De laatste zin van mijn vorige verhaal over de Kwetsbare Jeugd vat mijn dagelijkse realiteit perfect samen: een oneindige stroom van sorry’s, verwijten, excuses en de constante noodzaak om opnieuw te bewijzen dat ik "goed genoeg" ben. Dat ik het goed bedoel. Dat mijn grootste worsteling niet ligt in het níét willen veranderen, maar in de onmacht om dat te kúnnen!

Maar weet je wat echt het moeilijkste is? Het zijn niet alleen de situaties. Het zijn vooral de woorden. De woorden... die blijven hangen, als een soort virus. Een virus dat zich vastzet in mijn hoofd en maar niet weggaat. Ze dringen diep door, nestelen zich in mijn gedachten en zetten me voortdurend onder druk. Soms voelt het alsof ze me breken.

🗣️ De Constante Soundtrack van Oordeel

Bijna dagelijks hoor ik een van deze zinnen wel:

• “Je wilt gewoon niet,”

• “Je stelt je aan,”

• “Je bent lui,”

• “Je doet niet genoeg moeite,”

• “Je bent zo moeilijk,”

• “Waarom ga je niet gewoon werken?”

Deze opmerkingen zijn allesbehalve onschuldig; die woorden hakken erin. Ze komen vaak van mensen die meestal geen idee hebben hoe het is om te leven in een lichaam en geest die niet altijd meewerken. Mensen die niet verder kunnen of willen kijken dan hun eigen wereld. Een wereld waarin onmacht over je eigen kunnen en willen geen plaats heeft, en dat doet pijn. Pijn van onrechtvaardigheid. Ze kunnen zich gewoon niet voorstellen hoe het is om ‘anders’ te zijn, het ‘anders’ wat eigenlijk mijn normaal is, want ik weet niet beter. En juist dat maakt het zo pijnlijk!

Deze woorden verdraaien mijn werkelijkheid. Ze nemen mijn worstelingen – dingen waar ik écht niets aan kan doen (uit onmacht), zoals in mijn geval o.a. de gevolgen van mijn vroeggeboorte, mijn anders werkende brein (neurodiversiteit) en mijn chronische beperkingen (o.a. vermoeidheid) – en veranderen die in mijn "fout." Alsof ik verantwoordelijk ben voor iets waar ik geen controle over heb.

“Stel je niet aan, en zet je er gewoon overheen,” zeggen ze, of “Je hebt gewoon een schop onder je kont nodig.” Maar het voelt alsof ze niet begrijpen hoe intens frustrerend en onrechtvaardig dit is. Ik word soms zo gefrustreerd van deze onmacht en onrechtvaardigheid.

🧠 De Interne Kritiek en Zelfafwijzing

Elke keer dat iemand me niet begrijpt, me afwijst of me niet serieus neemt, komen die woorden weer terug. Ik hoor ze vaak van anderen, maar ze zijn ook een stem in mijn eigen hoofd geworden:

Je bent te moeilijk, je wilt gewoon niet, je bent te ingewikkeld, je doet geen moeite, je moet je er maar gewoon overheen zetten, even doorzetten, je bent soms zo intens/te veel, je bent irritant/druk, Je praat zo veel/hard/snel, waarom moet je jezelf altijd zo verdedigen/verantwoorden? Pfff, je bent zo vermoeiend. Je stelt je aan!

Het is alsof het een eindeloze soundtrack (op de achtergrond) is die constant op repeat staat, voortdurend fluisterend dat het aan mij ligt. En ja, dat vreet aan je!

Het ergste? Positieve woorden blijven vaak uit. Wat je niet goed doet, hoor je genoeg. Maar wat je wél goed doet? Dat wordt zelden benoemd, tenzij het iemand goed uitkomt en ze iets van jou nodig hebben. Het is vaak een eindeloze discussie in mijn hoofd, en ik moet mezelf (en anderen) constant overtuigen dat het niet waar is. En dat is zwaar, echt heel zwaar!

En dan... komen die vragen weer die alles ondermijnen: Waarom ben je zo? Waarom doe je zo? Waarom kon je gisteren wel dit, maar vandaag niet dat? Waarom zeg je alweer af? Ben je nou alweer ziek? Of als je steeds te horen krijgt dat je te druk, te irritant, te moeilijk, te veel, te ingewikkeld bent, dan ga je op een gegeven moment echt twijfelen of het niet gewoon écht aan jezelf ligt. Misschien ben ik inderdaad "te veel."

Maar diep vanbinnen weet ik: ik ben niet “te veel.” Ik ben anders. Mijn normaal is niet hun normaal.

Het kost bakken met energie om dat stemmetje in je hoofd constant de mond te moeten snoeren en te moeten zeggen: "Het is oké. Laat het. Mensen zijn het je niet waard als ze je niet kunnen en willen begrijpen of accepteren zoals je bent. Het ligt meer aan hun eigen onvermogen tot begrip, interesse en empathie dan aan jou." Dit is ook wat ik jarenlang heb moeten leren door middel van therapie!

Het pijnlijkste blijft het idee dat je een “probleem” bent. De opmerkingen verraden het telkens weer: “Je moet eens normaal doen,” ‘je wilt je niet aanpassen/veranderen,’ “Je doet geen moeite.” “Je toont geen interesse.” “Hé, waarom ga je niet gewoon werken? We hebben allemaal wel eens wat.”

Het voelt alsof ik mezelf steeds anders moet voordoen of kleiner moet maken om aan ieders verwachtingen te voldoen, om minder tot last te zijn. Dat voortdurende aanpassen en het gevoel dat je nooit écht ergens bij past? Dat blijft een loodzware taak met een (te zware) rugzak die je overal mee naartoe moet sjouwen.

🛡️ De Rol van Therapie en de Buitenwereld

Die twijfel aan mijzelf? Die blijft helaas nog wel hangen. Ik ben gelukkig niet meer in een depressie of neerwaartse spiraal, en ik kan veel dingen beter relativeren. Ik weet ergens wel: het ligt niet per se aan mij, het is vooral ook hun onvermogen. Maar dat betekent niet dat het geen pijn meer doet. Die pijn van die woorden... Die is er nog steeds. Die zit zo diep in elke vezel van je lichaam verweven. Het is geen pijn die je kunt fixen of oplossen, het is meer iets wat je leert dragen (wat ik ook door middel van therapie heb leren doen!) maar makkelijk... dat is het nooit!

Elke keer dat iemand me niet begrijpt, me niet gelooft of geen interesse toont, voel ik die twijfel weer opkomen. Waarom geloven ze mij niet? Waarom tonen ze geen interesse? Waarom moet ik me altijd maar blijven uitleggen? Want als ik het niet doe, dan wordt het ook niet geaccepteerd. Het is alsof je continu op je hoede moet zijn, omdat je weet dat je je op een of andere manier weer moet verdedigen. En ik ben zo iemand die snel en vanuit emotie reageert, wat het nog moeilijker maakt.

En die sorry’s – oh, die sorry’s... Ze zitten er zo ingebakken, ik zeg het bijna zonder erbij na te denken:

• Sorry dat ik te veel praat.

• Sorry dat ik alweer af moet zeggen.

• Sorry dat ik in de verdediging schiet.

• Sorry dat ik zo ben.

Het is gewoon zo’n reflex geworden, ingegeven door jarenlange kritiek en oordelen, omdat ik weet dat ik me altijd moet verantwoorden. Het voelt soms alsof de wereld me vertelt dat mijn bestaan gewoon ongemakkelijk is, een soort “last” voor anderen. En ja, daar word je onzeker van!

Ik heb jarenlang therapie gevolgd. En begrijp me niet verkeerd, dat heeft me enorm geholpen. Ik heb nu veel meer inzicht in mezelf, ik weet waar mijn grenzen liggen en ik kan ze beter aangeven. Maar – en dit is een grote maar – therapie kan me niet beschermen tegen de buitenwereld. Tegen de mensen die oordelen, die niet snappen hoe het is. Therapie geeft je gereedschap, maar het bouwt geen ondoordringbare, veilige muur om je heen. Die strijd om acceptatie en begrip die blijft.

Mijn grootste strijd? Het blijven zoeken naar erkenning. Gewoon iemand die zegt: "Ja, ik hoor je, jouw strijd en verhaal zijn echt en ze doen ertoe!" Maar de norm is nog steeds wat ‘normale’ mensen vinden. Als je dan niet in dat plaatje past, dan is het blijkbaar mijn probleem. Ik moet me aanpassen, niet zij. Waarom praat je zo veel? Waarom ben je zo aanwezig? Waarom leg je alles zo uitgebreid uit? Het voelt alsof ik het nooit goed kan doen, en dat vreet aan je.

✨ De Motivatie: Purpose31

Er wordt me ook vaak gezegd: Waarom deel je alles zo ‘openbaar’? Waarom reageer je zo emotioneel op alles? Of waarom deel je dit überhaupt? Nou... Dat vind ik gewoon nodig. Dat mensen ook leren wat bepaalde situaties en woorden doen met de mensen tegen wie je ze zegt. Vaak gebeurt dit ook onbewust als een natuurlijke reactie en omdat mensen niet beter weten. Maar toch. Had je ooit geweten dat dit zo diep geworteld zat als ik dit niet verteld had? Ik weet ook dat veel mensen dit als heftig en (te) veel/intens zien. Maar wederom, dit zegt meer over de ander dan over mij. (Ik heb ook door therapie veel gehoord en gezien, waardoor ik ook niet zomaar meer schrik van intense en emotionele verhalen). Deze stemmen, ervaringen en verhalen mogen ook gehoord worden! Het is vaak een onderdeel dat we het liefst vermijden, of onder de tafel wegschuiven. Maar ik pleit ervoor dit niet meer te doen. Alhoewel ik moet toegeven; in het echte leven kan ik vaak veel praten, maar ik vind het ook heel moeilijk om mezelf goed en duidelijk te verwoorden, en kan ik mij beter verklaren en uitleggen door iets uit te typen.

Mede daardoor is Purpose31 ontstaan. Het is mijn drive (mijn motivatie) om mijn verhaal te delen en mijn stem terug te pakken. Om te zeggen: “Ik ben hier, ik doe ertoe, en ik heb wat te vertellen!” Ik schrijf niet langer alleen om mezelf te overtuigen dat ik oké ben en er mag zijn – dat weet ik inmiddels. Ik schrijf ook om anderen te laten zien hoe krachtig woorden kunnen zijn, hoeveel pijn ze kunnen veroorzaken, zonder dat ze het doorhebben. Helemaal bij mensen die dagelijks deze strijd moeten voeren met onzichtbare (chronische), neurodiverse én fysieke problemen en beperkingen!

Die strijd, die sorry’s en de verwijten – die zijn er helaas nog steeds en zullen denk ik ook wel blijven. Maar nu wil ik proberen ze te gebruiken om mijn waarheid te vertellen. Om te laten zien dat mijn verhaal ertoe doet! En misschien wel om ervoor te zorgen dat dat stemmetje in mijn hoofd ooit stil gaat worden. Of tenminste dat hoop ik. (Stiller mag ook!)

Ervaring delen is dé must om bewustwording en (h)erkenning te creëren!

Bedankt voor het lezen.